by Nyein Chan Ko Ko (Notes) on Tuesday, October 23, 2012 at 6:23pm
နေလုံးကြီးကတော့ဝင်သွားခဲ့ပြီ။
ကောင်းကင်မှာသူရဲ့ခြွေရံတွေက.. လိမ္မော်ရောင်ခြုံပဝါကိုခေါက်သိမ်းလို့မပြီးသေး…
တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ…နက်ပြာရောင်ခြံုလွှာကိုပါတစ်ပါတည်း…ဖြန့်ကျဲချသွားတယ်။
ဆောင်းလေ.အေးအေးက..ပြူတင်းပေါက်မှာလက်ထောက်ပြီး..အပြင်ကိုငေးမောကြည့်နေတဲ့ကျွန်တော့်ရဲ့ပါးပြင်တစ်ဖက်ကိုတိုးဝှေ့ဖြတ်တိုက်သွားတယ်။
အပြင်ရှု့ခင်းကဘယ်လောက်တောင်များလှပပါလိမ့်။
ရင်ခွင်ထဲမှာက ..တော့အပြင်ကညနေနေဝင်ချိန်လေးလောက်မလှပတော့ပါဘူး……
တစ်ကြိမ်တစ်ခါကြံုလိုိက်ဖူးတဲ့..ညနေ..နေဝင်ချိန်လှလှလေးတစ်ခုကိုပြန်ပြောင်း..သတိရမိပါသေးတယ်။
ခံစားချက်ကတစ်ထပ်တည်းမတူညီပေမယ့်……..အဲဒီအချိန်ကလိုခပ်ဆင်ဆင်မျိုးပါပဲ.
အရာအားလုံးရှံုးနိမ့်သူတစ်ယောက်လိုခံစားနေရချိန်…ကောက်ရိုးတစ်မျှင်လိုဆွဲမိတဲ့တစ်ခဏတာဟာ…အဖြေမဟုတ်မှန်းသိပေမယ့်..
ရူးရုးမိုက်မိုက်လုပ်ခဲ့ဖူးတာပဲ..
လှပတဲ့ညနေ………
ပင်ပန်းပေမယ့်ပျော်ရွှင်ခဲ့တယ်.။
ဘယ်တော့မှရှံုးနိမ့်ရတဲ့သူနောက်ထပ်မဖြစ်ချင်တော့ဖို့..ဘုရားမှာ..တိုင်တည်ခဲ့တယ်။
ဘယ်တော့မှနောက်ထပ်..အောက်ကျမခံရတော့အောင်…
ဒါပေမယ့်..ဘဝအစစ်အမှန်ဆိုတာ..ကြာကြာဖုံးကွယ်လို့မှမရတာပဲ။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကဘယ်လိုဘဝပဲရောက်နေနေ..သိမ်ငယ်မှုက..အတွင်းစိတ်ထဲ.မှာကျန်ရှိနေတုန်းပဲ။
မယှဉ်နိုင်သေးတဲ့ပညာတွေ..
မယှဉ်နိုင်သေးတဲ့.ဥစ္စာတွေ…
မယှဉ်နိုင်သေးတဲ့အသိုင်းအဝိုင်းတွေ..
အားလုံးကိုမေ့ပစ်ပြီး….ရင်ထဲကဒဏ်ရာကို…….အောင်မြင်မှုအသေးစားတွေနဲ့.ကုစားဖို့ကြိုးစားဖူးတယ်။
တကယ်ကုသဖို့..မပြင်ဆင်ပဲ..ရောဂါလက္ခဏာတွေကိုပဲ…လိုက်ကုနေမှတော့..ကြာလေဆိုးလေဖြစ်တာ..ဘာထူးလဲ။
ငါဆက်ပြီးပြေးနေတယ်။
အားလုံးကိုလှည့်မကြည့်ပဲ.
အားလုံးကို…ချန်ခဲ့ပြီး..
အားလုံးကတော့ထင်တယ်………
ငါ့ကိုတော်တော်…ပြေးနိုင်တဲ့လူ..လို့..
ငါရပ်လိုက်ရင်..ဆက်မပြေးနိုင်တော့မှာကြောက်တယ်..
ကုလို့မရသေးတဲ့ဒဏ်ရာတွေကိုသယ်ဆောင်ပြီးငါ..ဆက်ပြေးနေရဦးမှာပဲ…….
ငါဘာတွေပဲလုပ်နိုင်လုပ်နိုင်….ရပ်လိုက်တဲ့ခဏတာအတွင်းမှာ..လည်နေတဲ့ဘီးတစ်လုံးလိုပဲ..ပြိုလဲသွားမယ်ဆိုတာသိနေတယ်.
အမေက..ဖြစ်စေချင်တာ
အဖေက ဖြစ်စေချင်တာ.
ငါဖြစ်ချင်တာက သူတို့မှန်းတာထက်ပိုတယ်….
စိတ်တူတဲ့သူငယ်ချင်း
အားပေးတဲ့သူငယ်ချင်းတွေရှားရှားလာတယ်……..
အံကိုကြိတ်ပြီး..ငါရှေ့ဆက်နေတယ်
ဒါပေမယ့်လည်း…………….ငါတကယ်.ကို……….ပင်ပန်းနေပါပြီ…..
Leave a Reply