ယနေ့က မေလ ၂ရက်နေ့။
ကျွန်တော်ကတော့ ခုထိ နေပြည်တော်မှာပဲရှိနေသေးတယ်။ နာဂစ်ဖြစ်ခဲ့တာ ၁၀နှစ်မြောက်တဲ့နေ့ပေါ့။
မနေ့က သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ Peacock မှာ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ပြီးစကားပြောဖြစ်ကြတယ်။
ထွေရာလေးပါးပြောရင်း ရဲမွန်ကို ဝမ်းကွဲညီမလေးတစ်ဦးမှာဖြစ်နေတဲ့ ရောဂါအကြောင်းမေးလိုက်မိတယ်။
ရဲမွန်က လက်ရှိ နေပြည်တော်ကလေး ဆေးရုံမှာဆိုတော့ သူကအဲဒီ case ကို ကြည့်ခဲ့ရသူလေ။
အဲဒီညီမလေးက အသက်၁၀နှစ်ဝန်းကျင်ပဲရှိဦးမယ်။ အမျိုးတွေများလွန်းတဲ့အတွက် အမေကပြောမှ ညီမတော်မှန်းသိတယ်။ မနှစ်က အဖိုးမဆုံးခင် အိမ်ကို လူနာလာကြည့်ရင်းနဲ့ အဲဒီကလေးကိုတွေ့မိတာ။
စသိသိချင်းမှာတော့ သူက ခြေထောက် ကို ဒူးကနေဆန့်လို့မရဘူး။ Lock Knee ဖြစ်နေတယ်။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတာကို တော့ မသိခဲ့ဘူး ။ အရိုးဆေးရုံမှာရှိတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို မေးပြီး ဘယ်နေ့ OPD လာပြလို့ရမလဲ စုံစမ်းခဲ့တယ်။ ကလေးအဖေကို လည်း သေချာသွားဖို့မှာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်သူတို့မသွားခဲ့ဘူး။
အခု တစ်နှစ်လောက်ကြာတဲ့အခါ ကျမှ သူတို့ဆေးရုံသွားပြတယ်လို့ပြောတယ်။ အရိုးနဲ့ပတ်သက်ပြီးသွားတာဖြစ်ပေမယ့် ဆေးရုံက ကလေးဆေးရုံကိုပြန်လွှဲလိုက်တယ်။ သူ့ဆီမှာ နှလုံးပါကြီးနေတယ်တဲ့။
ဘာဖြစ်မှန်းသေချာသူတို့ကသိပ်မသိကြဘူး။
ရဲမွန်ကိုမေးကြည့်လိုက်တော့ လူကြီးမှာဆိုရင် Rheumatic arthritis , ကလေးမှာဆိုရင် Juvenile idiopathic arthritis လို့ခေါ်တယ်တဲ့ .Immune disease တစ်မျိုးဖြစ်နေတဲ့အတွက် system ပေါင်းစုံကို ထိဖို့များတယ်လို့သူတို့ကပြောတယ်။ ဒူးကပြဿနာကတော့ စဖြစ်ဖြစ်ခြင်းမှာ သိခဲ့ရင် ပြန်ပြင်လို့ရသေးတယ်။အခုအချိန်မှတော့ ပြင်လို့မရတော့ဘူးလို့ဆိုတယ်။
သူတို့က တောင်သူလယ်သမားတွေ၊ ငွေများများစားစားရှိတာလည်းမဟုတ်ဘူး။
ဒီလို Immune ရောဂါကဘာလို့ သူတို့ဆီမှာလာဖြစ်ရလဲလို့ တွေးရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိတယ်။
ပျောက်ကင်းအောင် ကုသနိုင်တဲ့အရာလည်းမဟုတ်ဘူး။
ထိရောက်တဲ့အကြံဉာဏ်လေး မပေးနိုင်ဘူး။
သူတို့တွေဆီမှာ psychosocial support အများကြီးလိုနေမှာပဲလို့ထင်တယ်။
ဘယ်လိုဝဋ်ကြွေးများလဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်မတင်သင့်ဘူးလို့ထင်ပေမယ့် ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်တာကိုတော့ မကျေနပ်ဘူးဖြစ်နေတယ်
အာသာ