တစ်နေ့ တစ်နေ့ လုပ်တော့လုပ်နေတာပဲ.
ဒါပေမယ့်.. အလုပ်ပြီးတယ်လို့မခံစားရဘူး။အဓိက လုပ်ရမည့်အလုပ်တေွဟာ မပြီးစီးနိုင်ဘဲ ဗာရီဟ အလုပ်တေွနဲ့ပြည့်နေတယ်။
အစားအသောက် ဘာစားရမလဲစဉ်းစားရတာမျိုး။​အိမ်မှာ လုပ်စားတော့လည်း ပန်းကန်ခွက်ယောက်ဆေးရတာမျိုးကော။ ပြီးရင် ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တေွ လျှော်ဖွတ်နေလှမ်း မီးပူတိုက်ဖို့ တေွကော။
တကယ်တော့ မီးပူတောင် မတိုက်ပါဘူး။ ဒီတိုင်းပဲ ပြန်ဝတ်တာများနေတာ။
ခဏခဏ ဖုန်တက်တဲ့ အခန်းလေးကို ဖုန်ခဏခဏ သုတ်ရတာလည်းရှိသေးတယ်။
ဒီလိုမျိုးတေွပါပဲ။

ဒီ လထဲမှာတော့ မနှစ်ကနဲ့မတူတဲ့ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့ နေနိုင်အောင် ကြိုးစားကြည့်တယ်။
ကျန်းမာရေးအတွက်ကော body fitness အတွက် gym သွားတာ ၁၃ ရက်ရှိပြီ။​
အစပိုင်းကတော့ ကိုယ်လက်တေွနာတာပေါ့ ။
အောက်ပိုင်းထိုင်တဲ့နေ့ကဆိုရင် ခြေတောင် ကောင်းကောင်းမလှမ်းနိုင်ဘူး။
နှစ်ရက် ၃ရက်လောက်လည်း နေရော အဆင်ပြေသွားပါတယ်၊
ကောင်းတာကတော့ လူက လန်းဆန်းလာတယ်။ စကားပြောရာမှာ အရင်ကထက် ပိုသွက်လာသလိုပဲ လို့ခံစားမိတယ်၊
endophin တွေရိုက်ခတ်တာလည်း ဖြစ်မှာပေါ့။
စုဆောင်းထားတာလေးတွေ အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ တဖြည်းဖြည်းပါးလာတာကို မြင်ရတာ မပျော်ဘူး။
ရန်ကုန်ရောက်တည်းက အကုန်အကျအရမ်းများတယ်။ ဒါကြောင့် အစားအသောက်ကိုလည်းချွေတာနေပြီ။ ညဘက်တွေလည်းမထွက်တော့ဘူး။
ဒါကြောင့်အရင်က တစ်ရက်တစ်သောင်းထက်မနည်းကုန်တဲ့ငွေကို ၅၀၀၀အောက် ရောက်အောင် ထိန်းချုပ်လိုက်နိုင်တယ်။ တက္ကစီကို မစီးတော့ဘူး။ လိုင်းကားပဲအဓိကထားစီးတယ်။
ဈေးကြီးတဲ့ဆိုင်တွေမစားဘူး။ အိမ်မှာ အပြည့်အစုံဝယ်ထားလိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေအိမ်မှာပဲ ခေါက်ဆွဲပြုတ််ကိုအသီးအရွက်တွေထည့်ပြီး ပြုတ်စားလိုက်တယ်။
အလုပ်ကပြန်လာရင် လမ်းမှာဟင်းရောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေရှိတယ်။ အဲဒီက ထမင်းနဲ့ ဟင်းတစ်မျိုးဝယ်လိုက်ရင် ၁၀၀၀ လောက်ပဲကျမယ်။
အိမ်ရောက်မှ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာဖြစ်အောင် အခြားဟာတွေထည့်စားတော့မယ်။

 

အိမ်ကိုလည််းဖုန်းမဆက်ဖြစ်တာကြာပြီ။
နေကောင်းကြရဲ့လားမသိဘူး။
FACEBOOK ပေါမှာတော့ ဘယ်လိုသတင်းတွေမှန်းလည်းမသိဘူး။
စိတ်ညစ်စရာတွေပဲမြင်နေရသလိုပဲ၊
လမ်းပေါ်မှာ ဖရဲသီးဗန်းမှောက်မှောက်ပြီး လူတွေသနားအောင်လုပ်ပြီး ပိုက်ဆံယူတတ်တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် သူ့အိမ်မှာ သတ်သေသွားတယ်ဆိုတာကို ကြားရတယ်။
လူတွေက အဲဒီအပေါ်မှာ လူလိမ်ဆိုပြီး ရှုပ်ချတဲ့အဖွဲ့က တစ်ဖွဲ့.. သေသွားတဲ့ကောင်လေးကို သနားတဲ့ သူတွေကတစ်ဖွဲ့၊
FDA မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့အမျိုးသမီးတစ်ဦး သူ့မိဘရှိတဲ့ရန်ကုန်ကို ပြန်လာခိုက်မှာ တက္ကစီသမားက သတ် ၊ မုဒိန်းကျင့်ပြီး မြောင်းထဲပစ်ထားခဲ့တဲ့အကြောင်းကတစ်ခု။
ဘယ်လိုလူတွေများရက်ရက်စက်စက်လုပ်ရက်လဲဆိုတာကို မစဉ်းစားနိုင်ဘူး။
လူတွေက အမျိုးမျိုးထင်မြင်ချက်တွေပေးကြတယ်။ အမျိုးသမီးများ တစ်ယောက်တည်းကားစီးရင် ဘယ်လိုအန္တရာယ်တွေရှောင်ရမယ် ဆိုပြီးရေးကြ ဖြန့်ဝေကြတယ်။
အဲဒါတွေ မြင်တိုင်းကြားတိုင်း အဖြစ်ဆိုးနဲ့ကြုံခဲ့တဲ့အဲဒီ အမျိုးသမီးငယ်ရယ်။
သူ့သမီးအကြောင်းကို ပြောပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့မယ့် သူ့မိဘ အသိုင်းအဝိုင်းရယ်ကို သွားမြင်တယ်။
သူတို့ ဘယ်လိုနား ၊ ဘယ်လိုမျက်စိနဲ့ ဒီအကြောင်းတွေကို ဖတ်နိုင် နားထောင် နိုင်ကြပါ့မလဲ။
ခဏခဏ အသည်းကို ဓားနဲ့ဆွသလိုဖြစ်နေမှာပေါ့။

နိုင်ငံရေး အနေနဲ့ လည်း မကောင်းလှ။ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ရဲ့ အရှိန်အဝါတွေက နိုင်ငံတကာမှာကျနေတယ်။ အဓိကကတော့ ရခိုင်ကိစ္စကြောင့်ပေါ့။
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာဖြစ်ချင်နေမှန်းမသိတော့ဘူး။
ကိုယ်လုပ်ကိုလုပ်ရမှာတွေကို မထိ မကိုင်နိုင်ပြန်ဘူး။
အလုပ်stress များလှတယ်လို့တော့မဟုတ်ပေမယ့် .. နည်းတော့လည်းမနည်းဘူး။
ဒါပေမယ့် အခြားဝင်ငွေမရှိ၊ လောက်ငှရုံလေးရှိတဲ့ အခြေအနေကို စိတ်ညစ်နေတယ်။
လုပ်မယ်ကြံရွယ်ထားတဲ့ project တွေ ဖြစ်မလာတော့ဘူး။
လုပ်ပြီးသွားတဲ့ project တွေကလည်း ဒီလိုကြီးပဲ မအောင်မမြင်ဖြစ်နေတယ်။
ပေးဆပ်လိုက်ရတဲ့ အချိန်တွေ ခွန်အားတွေက ဒီလိုပဲ အချည်းနှီးဖြစ်သွားမှာလားလို့ တွေးနေမိတယ်။

အချစ်ရေးလားစမ်းတဝါးဝါးမသေချာ…
မပြောင်းမလဲ အရင်အတိုင်းပါပဲ..
FA တွေအများကြီးရှိတဲ့ Group ထဲမှာတောင် နောက်ဆုံးလက်ကျန် ဆိုလို့ ကိုယ်ရယ်ကိုယ့်ထက် ၅နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ FA ဘိုးအေးကြီးတစ်ယောက်ရယ်ပဲရှိတော့မယ်။
ဒါပေမယ့် သူက အလုပ်အကိုင်၊ စီးပွားရေး အားလုံးပြည့်စုံနေပြီလေ။
ကိုယ်ပဲ အရာအားလုံး အစမှာပဲရှိသေးတာ..

စိတ်ဓာတ်ခဏခဏ မကျပါဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးထားတယ်။
အကောင်းတွေတွေးပြီး ဖြစ်ချင်တဲ့နေရာရောက်အောင် သွားပါ့မယ်လို့သတိပေးထားတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ ပုန်းအောင်းနေတဲ့ demon တွေကိုလည်း နိုင်အောင် ထိန်းပါ့မယ်လို ကတိပေးထားတယ်။

 

သာယာချမ်းမြေ့တဲ့ ၂၀၁၈ ဖြစ်ပါရစေ..